Bitwa pod Grunwaldem była jedną z najbardziej znaczących bitew w dziejach Rzeczpospolitej i średniowiecza. Od jej wyniku zależała nie tylko przyszłość Polski i Litwy, ale także układ sił w średniowiecznej Europie.

Osłabienie przeciwnika leżało zarówno w interesie jednej jak i drugiej strony konfliktu. Dlatego działania wojenne podjęto już na rok przed samą bitwą.Od początku pojawienia się Zakonu Krzyżackiego na ziemiach Polskich a więc od roku 1225, Krzyżacy pragnęli wybudować potężne państwo we wschodniej Europie. Kiedy przejęli władzę nad Prusami, ich miecze zwróciły się w kierunku Litwy, co było jedną z przyczyn Unii polsko-litewskiej.

W 1409 roku Wielki Mistrz Krzyżacki Ulrich von Jungingen, zwrócił się do Władysława Jagiełły w sprawie sporu o Żmudź. Był to okres w których Zakon Krzyżacki i Wielkie Księstwo Litewskie prowadziło spory o te tereny. Wielki Mistrz prosił Władysława aby pozostał bierny i nie uczestniczył w tym sporze. Król Polski odmówił popierając działania swojego brata. W tej sytuacji Ulrich von Jungingen zmienił kierunek działań ze wschodniego na zachodni. Na początku sierpnia 1409 roku Zakon zajął ziemie dobrzyńską i zaatakował Kujawy i Wielkopolskę. Na odpowiedź Władysława Jagiełły nie trzeba było długo czekać. Król Polski natychmiast udał się na Kujawy aby odzyskać utracone ziemie.  Po zwycięstwie nad Zakonem podpisano traktat pokojowy, który miał obowiązywać rok, do dnia św. Jana (24 czerwca 1410 roku). Niestety traktat był korzystniejszy dla Zakonu Krzyżackiego, który uzyskał ziemię dobrzyńską.  Jagiełło zdawał sobie sprawę, że  to Krzyżacy byli w lepszej sytuacji militarnej. Potrzebował więc traktatu i spokoju aby dobrze przygotować się do decydującej - Bitwy pod Grunwaldem.

Bitwa pod Grunwaldem - rozkład sił

W Bitwie pod Grunwaldem po stronie polsko-litewskiej walczyło 50 chorągwi Królestwa oraz lennicy Księstwo Mazowieckie, Księstwo Płockie, Księstwo Bełskie oraz Podole i Hospodarstwo Mołdawskie. Litwa przysłała na pole walki 40 chorągwi z Litwy i Rusi, wspieranych przez chorągwie z Republiki Nowogrodu oraz kilka chorągwi Tatarskich. Dodatkowo stronę polską wspierali najemnicy z Czech, Moraw, Śląska i Szwajcarii. Straty po stronie polskiej wynosiły od 2-3 tysięcy zabitych. Strona Krzyżacka wystawiła 50 chorągwi w tym chorągwie z Niemiec, Szwajcarii, Śląska, Pomorza, Czech, Moraw oraz Inflant. Starty po stronie Krzyżackiej wynosiły 8 tysięcy zabitych i 14 tysięcy wziętych do niewoli.

Skutki Bitwy pod Grunwaldem

Bitwa pod Grunwaldem zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia zakonu. Dzięki zwycięstwu Jagiełło pozyskał większe zaufanie polskiej szlachty, przez co umocnił swoją pozycję na tronie królewskim.  Do Polski powróciła utracona rok wcześniej Ziemia Dobrzyńska, Litwa natomiast zyskała Żmudź. Potęga Zakonu Krzyżackiego została nadłamana, dzięki czemu przestali być zagrożeniem dla Litwy. Władysław Jagiełło mógł natomiast rozwiązać konflikty z pozostałymi sąsiadami.

Zysk z Bitwy pod Grunwaldem nie był tak duży, jakbyśmy mogli dziś tego oczekiwać. Zakon Krzyżacki istniał dalej, nadal więc istniało realne zagrożenie ze strony osłabionych Krzyżaków. Korona nie zdobyła nowych terenów a jedynie odzyskała rok wcześniej utracone ziemie. Jedynie wzrosło znaczenie Jagiełły jako króla i jego następców, którzy w przyszłości zasiądą również na tronie Czech i Węgier, nadchodził Złoty Wiek dla Rzeczpospolitej.